Obsessive Compulsive Disorder-en

Bloggen is een lelijk (werk)woord en ik wens er niet mee geassocieerd te worden. Het lijkt alsof ik me wil profileren als elitaire redenaar, helaas is minder waar. De activiteit is echter gewoon bloggen: idee, tekst, deel, klik, lees. Bloggen klinkt Log en ik ben momenteel niet into woorden die beginnen met een B: met uitzondering voor boekhandel en bed. badmuts, beek, bierbuik, bemiddelen, baard, boot. 

Extra: de spellingcontrole geeft me voor het woord Blogger volgende suggesties:  logger, bloemiger, bloederig. 
ugh bloemiger.

Moet ik nu langs Freud voor mijn bedenking over de B-woorden?

Kijk, het zit zo. Ik denk, als ieder mens, na. Maar ik denk wel heel veel na. Het maakt me niet intelligenter of beter dan anderen, maar ik denk gewoon ook graag na. Ik spuit meningen rond en bouw toespraken op in mijn hoofd. En ik wil dat kwijt. En naast het aspect iets van me afschrijven heb ik graag een publiek. 
We zijn een narcistisch hoopje en ik ben niet beschaamd om dat toe te geven. Integendeel. Als een mens nu eens wat meer een stap naar voren zou zetten met de uitspraak "ik ben een narcist", wat zou dan het probleem zijn? Hij geeft toe, hij aanvaardt en hij staat open. Nu wordt het half subtiel onder de tafel geveegd. Het narcistisch hoopje op het internet, dat zijn de bloggers van nu. En ik sluit me daar vrijwillig bij aan. 

Maar ik ben geen blogger. 
Want dit is mijn eerste tekstje en het is gewoon een lelijk woord. hm

Als mensen op café in hun conversatie de volgende zin vermelden "hebt ge die zijn blog al is gelezen" komt die er tegenwoordig even vlot uit als anno 2010 "dat stond op facebook". Die anno mag geschrapt worden, helaas pindakaas, maar ik gebruik graag een Latijns woord in mijn zinnen.
Eigenlijk is dat niet zo en doe ik dat niet graag. Call it an OCD.

Nu kan ik zeggen "hebt ge mijn blog al gelezen?".
Even het feit vergeten dat ik dit natuurlijk anoniem doe. Geen gedoe voor mij met familie, collega's of andere zootjes. Bewust heb ik ook gekozen voor de Nederlandse taal en de verzinsels van mijn lichte geest. Het Engels zou me een grotere spanwijdte kunnen geven, maar ik voel het gewoon niet. Tis niet oké. Ik praat ook een beetje dialect. Vertalen vanuit een dialect is ook niet oké. Als mensen dit doen, word ik ambetant.

"die gast" "that dude". 

Neen. 

Ik had vroeger een dagboek. Ik vond het cool te beginnen met "hallokes" en te eindigen met "ciao". Eigenlijk vond ik het altijd al echt lelijk, maar ik nam het gewoon over uit Amerikaanse films. Dear diary en zo van die shizzle. Ik deed het omdat het zo volgens mij hoorde, maar binnenin was het telkens een gevecht om verder te geraken dan hallokes.

Het dagboek had nog een andere functie naast de OC begroeting. Het begon met een eerste kus, muizen die vechtten in mijn hoofd als tiener en seks overgaande naar melancholische prullaria. Neigend naar een uitgeput schriftje uitte zich dat uiteindelijk in korte kritische tekstjes en volgens mijn eigen ego best wel rake slagzinnen.


Dit gedoe wordt mijn nieuwe dagboek. Maar dan minder extreem, minder spelfouten, geen tranen, maar wel even naïef. Ranting en ongevraagd verspreidend over ze internetz. 

Waarschijnlijk zal ik ook over make-up praten. OC deel drie.