I ain't a mossel virgin no more en bij deze deel ik graag mijn (ge)liefde.
Mosselen - oktober 2011
Of het seizoen al dan niet voorbij is en waar ze deze voluptueuze schelpen ontdekt hebben, interesseert me echt geen fuck. Ik heb net zowel het vis- als vleesverhaal in Humo gelezen, en ik stond op de rand van het vegetarisme. Uit het archief: artikel over vis niet te vinden: http://www.humo.be/humo-archief/33258/hormonenmaffia-de-comeback
Echter, ik heb deze ramp kunnen vermijden. Mijn jeugd, mijn opvoeding, mijn thuis, mijn bestaan: niets hiervan zou ooit aanvaarden dat ik voedselconsumptie omwille van genot opgeef. Het zit in mij en gaat er niet uit, en het weigeren van goed vlees of vis zou aanvoelen alsof ik Don Corleone zelf zou verraden.
Ik heb zonet één van de beste mosselpotten uit men leven gegeten. En op een totaal van twee potten, kan dat tellen. Passe-partout krantje, gekend om zijn cheape euro menu's bij menig resto in 't stad, had deze keer de aanbieding van Het Antwerps Mosselhuis. Voor 9,95€; 1,2kg mosselen, vers gesneden frieten, verse mosselsaus en een glas witte wijn. En omdat mijn beste vriendin een mede mossel-lover is, gingen we eindelijk voor het eerst deze zomer een mosseltje doen.
Even terzijde: mijn vriendin walgt als menig ander mens bij de gedachte aan oesters of lever, maar een paar jaar geleden ging ze zelfs over haar nek bij de geur van jonge kaas, salami of een goei gebakken viske. Ze at ook geen tomaten, of toch niet de zaadjes, dus laat staan dat ze ooit aan mosselen zou beginnen.
Geteisterd dat we beiden zijn met gastronomisch decadente ouders, werden de mosselen meerdere malen in huis gehaald en onder onze neus bereid. Ik heb de geur altijd geweldig gevonden, maar de focus op de welbekende ingewanden deed me telkens na één mossel overstappen op enkel frieten met mosselsaus.
Mosselsaus is dan ook een geweldige saus en ik betreur het dat ik geen enkele pot in mijn frigo heb staan.
Nu, aangezien het mijn eerste mossel-ervaring buitenshuis was, leek mij zo een passe-partout bon het beste idee. Voor 10euro kan ik gerust een beetje crap op mijn bord verdragen en ik word er zeker niet armer van. Uiteindelijk dienden we 2euro bij te leggen wegens een fout in de advertentie, maar dat werd al snel 6euro wegens meer dan waard.
Om te beginnen, de witte wijn smaakte niet naar café-azijn. Hoe menig bakvis en griet op elke feestje, club of studentencafé de godganse avond witte wijn kan kappen, daar zit een motilium verhaal achter. Na één glas slechte wijn schreeuwt mijn lijf om kwaliteit, en hoewel mijn kennis niet verder reikt dan een 'cabernet sauvignon smaakske' bij rode wijn, voel ik in elke vezel dat HET ERUIT MOET.
Bon: de wijn was goed.
De mosselsaus was zoals een mosselsaus hoort te zijn, en hoewel ik dacht "moet ik daar mijn 1,2kg insteken?", kwam ik tot de voorlaatste mossel toe.
Dan, le moment suprême; De eerste maal dat ik mosselen op restaurant at. Voor mij persoonlijk is dit altijd een belevenis en enthousiasme bleef dan ook niet uit. Om niet als een bekakt jurylid van Mijn Restaurant te klinken: ik eet niet vaak vernieuwende zaken op restaurant. Ik heb voorlopig niet het budget om maandelijks in Het Fornuys te gaan eten, maar dankzij mijn niet-bekend-op-tv-vader heb ik al veel gezien en geproefd. Maar, indien het een nieuw gerecht, ingrediënt of nieuwe combinatie is, whatevs: I go nuts. De passie laait op en het scheelt niet veel of ik klamp de chef aan om mijn emoties te delen.
En de mosselen waren geweldig. De geur was alsof ik zelf een bootje bestuurde op onze donkere Schelde, en even snel snel, een mosseltje ving. Ja, snel snel, in mijn dromen doe ik dat.
Ze waren groot, rond en vol, alsof Rubens ze zelf ontworpen had. En de smaak! Mijn mossel-collega had gekozen voor Curry, ikzelf voor Wijze van de Chef (bier + tomaten). Tomaten vond ik overbodig, maar de biersmaak was duidelijk aanwezig en absoluut een geslaagde combinatie. Licht bitter, maar voldoende om mijn grote afwezige studententijd te verzoenen met meer verantwoorde wijzen van bier nuttigen. Verder op de kaart: klassiekers (look, witte wijn), cherry, leffebier, graanmosterd, honing, dille, tijm, ... Honing en mosselen is een no go voor mij en de volgende keer wordt het cherry of graanmosterd.
In het extreem geweldige etablissement Las Manas heb ik een keer gamba's a la Jerez gegeten (op basis van de Jerez Cherry dus) en ik droom er nog van.
Qua inrichting en sfeer bevindt dit restaurant zich spijtig genoeg nog in de Suikerrui-sfeer: we willen maar we kunnen niet. Ze proberen een beetje modern en uniek te zijn, maar één voor één slaagt geen enkel restaurant op deze kleine laan erin mij te bekoren met hun uitstraling.
Ze horen thuis in het rijtje bomma-brasserie: er staan bloemen alsof we in een huiskamer bij tante Maria zitten en er speelt muziek die je enkel te horen zal krijgen in februari. In Aalst. En telkens opnieuw die foute spots met gekleurde lichten, om te waarschuwen dat er wel eens een heus feestje zit aan te komen.
Charmant vond ik de visnetten met mosselen erin: semi kitsch, maar niets in vergelijking met die foeilelijk roze dingen op de bar. Het menubord met krijt oogt huiselijk maar strak, alsook de bar zelf en de (normale) belichting. Een maritieme sfeer wordt nagestreefd, maar ik heb nog nooit een schip met binnenhuis-planten en een discobal gezien.
Maar goed, qua mossel-ervaring is dit nieuw restaurant op de Suikerrui zeker een aanrader en ik kan niet wachten op de eerste zon van zomer 2012 om mij alvast op het terras te nestelen met een kilogram jumbo's.
Het/T'Antwerps Mosselhuis - Suikerrui 2 - 2000 Antwerpen
